Η Χαρά Μαραντίδου έγραψε και εικονογράφησε αυτό το βιβλίο με πολύ αγάπη, θέλοντας να δείξει λίγη από τη βαθιά σχέση που υπάρχει μεταξύ γιαγιάς και εγγονιών. Σε αυτό το βιβλίο δεν θα βρείτε μια επιφανειακή περιγραφή γεγονότων, αλλά θα σας αποκαλύψει το πιο βαθύ νόημα της τέχνης του να είναι κανείς γιαγιά. Αυτό το ανάγνωσμα φυσικά δεν απευθύνεται μόνο στις γιαγιάδες αλλά και στις απανταχού μαμάδες, αποκαλύπτοντας μυστικά, κόλπα και συμβουλές, συνταγές και τρόπους που θα μπορούσαν οι παππούδες -ή ακόμα και οι γονείς- να περάσουν λίγο ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά τους (γιατί του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου).Δεν θα μιλήσω όμως περισσότερο. Θα αφήσω την ίδια τη Χαρά Μαραντίδου να μας πει λίγα πράγματα για την ίδια και το βιβλίο της:
Ερ.: Κυρία Μαραντίδου,
χαίρομαι πολύ που μπορώ να επικοινωνήσω μαζί σας, ώστε να σας πω τις εντυπώσεις μου γι’ αυτό το βιβλίο. Πρέπει να πω λοιπόν, ότι πραγματικά εντυπωσιάστηκα από τη γλυκύτητα και την αγάπη που εμποτίζουν τις σελίδες αυτού του αναγνώσματος μέχρι την καρδιά και την ψυχή του αναγνώστη. Είναι μια εργασία που δείχνει την πραγματική διάσταση της σχέσης γιαγιάς και εγγονής που σίγουρα έχει χάσει αρκετή από την έννοια της στη σημερινή εποχή. Φυσικά κανείς δεν περιμένει στον εικοστό πρώτο αιώνα οι σχέσεις να είναι οι ίδιες με τις εποχές που ακόμα ο κόσμος δεν είχε τον εύκολο τρόπο επικοινωνίας που έχει σήμερα. Οι άνθρωποι έχουν αποξενωθεί και συχνά η σχέση μεταξύ εγγονιών και παππούδων περιορίζεται από μερικά τηλέφωνα και κάποια βίντεο μέσω ίντερνετ (αν οι παππούδες έχουν τη δυνατότητα αυτή).
Ερ.: Συνήθως ο λόγος είναι ότι οι γονείς, ακόμα και οι παππούδες εργάζονται πάρα πολύ με αποτέλεσμα να αποξενώνονται. Όμως ποια είναι η δική σας γνώμη γι’ αυτό; Πιστεύετε ότι η σχέση μεταξύ εγγονής και γιαγιάς παραμένει το ίδιο βαθιά, όπως και παλιότερα ή τα πράγματα είναι διαφορετικά; Τι έχετε να προτείνετε στις σημερινές γυναίκες που έχουν αναλάβει το ρόλο της γιαγιάς;
Απ.: Καταρχήν το βιβλίο είναι εμπνευσμένο από μια σημερινή γιαγιά με την εγγονή της άρα δεν είναι εξωπραγματικό. Η γιαγιά αυτή είναι ακόμα δραστήρια επαγγελματικά και κοινωνικά. Αυτό όμως δεν την εμποδίζει να έχει κοντινή σχέση με τα εγγόνια της. Πιστεύω ότι η σχέση μεταξύ γιαγιάς και εγγονής είναι πάντα βαθιά ανεξαρτήτως εποχής. Ίσως τώρα επειδή οι περισσότερες μαμάδες είναι εργαζόμενες να είναι και πιο απαραίτητη από παλιά. Το ότι μια γυναίκα γίνεται γιαγιά δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αυτός ο ρόλος της ταιριάζει. Όταν όμως τον αναλαμβάνει με όρεξη, τότε παίρνει πολύ μεγάλη θέση στην καρδιά των εγγονιών της.
Ερ.: Το βιβλίο αυτό είναι γραμμένο με μικρές ιστοριούλες αποκαλύπτοντας μια σειρά αναμνήσεων γραμμένες σαν παιδικό ημερολόγιο. Όπως γράφετε στην αρχή του βιβλίου, εσείς γνωρίσατε και τις δυο από τις γιαγιάδες σας. Πόση επιρροή άσκησαν αυτές οι σχέσεις σας στη συγγραφή του βιβλίου «Η τέχνη του να είσαι γιαγιά»;
Απ.: Η ανάμνηση των γιαγιάδων μου σίγουρα έπαιξε σημαντικό ρόλο. Μπορεί να γνώρισα και τις 2 αλλά πιο ζεστή σχέση είχα μόνο με τη μία. Μαζί της ένιωθα αυτή τη συνομωσία που ισχύει μεταξύ γιαγιάς και εγγονής και ο χρόνος που ήμουν κοντά της ήταν πολύτιμος. Αυτό που θυμάμαι ακόμα είναι ότι την έβαζα να μου λέει ξανά και ξανά την ιστορία της ζωής της και ήταν σαν να βλέπω μια υπέροχη ταινία εποχής.
Ερ.: Όπως αναφέρετε και εσείς υπάρχουν πολλοί τρόποι να διαβάσει κανείς αυτό το βιβλίο -γιατί απλά δεν πρόκειται για ένα ακόμα λογοτέχνημα- αλλά για εφαρμόσιμες ιδέες και συμβουλές που μπορεί κάποιος να ακολουθήσει. Πολλές από τις σελίδες του βιβλίου τις διάβασα στα παιδιά μου, ενώ τα ίδια ξεφύλλισαν πολλές φορές το βιβλίο βλέποντας τις εικόνες του και ξετρελάθηκαν. Εσείς ποιον τρόπο προτείνετε στους αναγνώστες σας. Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο καλύτερος τρόπος για να διαβάσει κανείς αυτό το βιβλίο και τι έδωσε σε σας το κίνητρο να γραφτεί με αυτόν τον τρόπο;
Απ.: Ο καλύτερος τρόπος ανάγνωσης είναι ο πιο αυθόρμητος. Αν σε κάποιον αρέσει η σειρά και η τάξη το ξεκινάει από την αρχή, αν κάποιος άλλος προτιμά τις εκπλήξεις μπορεί να το ανοίγει κάθε φορά και σε άλλη σελίδα! Ο τρόπος με τον οποίο είναι γραμμένος δεν διαφέρει από ένα ημερολόγιο. Έχει μια χρονολογική σειρά που βασίζεται στις εποχές του χρόνου αλλά δεν οριοθετείται αυστηρά. Μάλλον χαρακτηρίζεται από την αμεσότητα με την οποία θα έγραφε ένα παιδί, χωρίς πολύ συγκεκριμένους κανόνες. Αντίστοιχα λοιπόν δεν θεωρώ ότι υπάρχει ένας καλύτερος τρόπος ανάγνωσης. Η επιτυχία για μένα θα είναι οι αναγνώστες του βιβλίου να το ξεφυλλίζουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα με όποιο τρόπο θέλουν!
Ερ.: Η Χαρά Μαραντίδου είναι μια πολυτάλαντη και πολύ ενεργητική γυναίκα. Αρχιτέκτονας, απόφοιτη της Σχολής Καλών Τεχνών, κάτοχος πατέντας των πολύ νόστιμων καραμελών eyevilin, εικαστικός καλλιτέχνης με πολλά έργα στο ιστορικό του, επιμελητής εκδόσεων (πολλά άλλα που μας διαφεύγουν) και πλέον συγγραφέας. Πάνω απ’ όλα όμως το έργο αυτό δείχνει έναν άνθρωπο βαθιά ευαισθητοποιημένο. Όλα αυτά σίγουρα θα παίρνουν πολύ από το χρόνο σας. Πείτε μας προλαβαίνετε να παρακολουθήσετε τη σημερινή λογοτεχνία; Τι σας αρέσει περισσότερο, το σχέδιο (ζωγραφική) ή τα βιβλία;
Απ.: Όλα τα παραπάνω από μόνα τους θα μου άφηναν χρόνο για να διαβάσω βιβλία, ωστόσο μαζί με την δουλειά υπάρχουν και δύο πιτσιρίκια που χρειάζονται τη μαμά τους και απαιτούν χρόνο και καλή διάθεση. Η αλήθεια είναι ότι μαζί τους ανακαλύπτω εκ νέου την παιδική «λογοτεχνία» και μάλλον μεγαλώνοντάς τα θα ανακαλύψω ξανά και την εφηβική μέχρι να ξαναφτάσω στην δική μου εποχή. Κάθε καινούριο βιβλίο που διαβάζω πάντως πρέπει να με πείσει από τις πρώτες του σελίδες για να το ολοκληρώσω αλλιώς δεν αισθάνομαι ότι έχω πια αντοχή να δίνω ευκαιρίες.
Στη δημιουργία βιβλίων μπορώ να συνδυάζω και το σχέδιο και το κείμενο κι αυτό με κάνει να αισθάνομαι μεγαλύτερη ικανοποίηση. Το βιβλίο είναι προσιτό σε ένα μεγαλύτερο κοινό από ότι το έργο τέχνης κι αυτό απαιτεί πολύ συνειδητοποιημένη δουλειά χωρίς πολλά περιθώρια «λάθους».
Ερ.: Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε και θυμάστε να σας επηρέασε και ποιος ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Απ.: Το πρώτο βιβλίο που διάβασα σαν παιδί πρέπει να ήταν ο Τρελαντώνης της Π.Σ. Δέλτα. Είναι το πρώτο που θυμάμαι μαζί με τον Μάγκα. Το ξαναγόρασα πρόσφατα για να το διαβάζω λίγο λίγο στην κόρη μου που είναι 5,5 χρονών και θέλει να διαβάσουμε μαζί ένα μυθιστόρημα!
Η ζωγραφική που δεν θα σταματήσει ποτέ να με αγγίζει είναι αυτή των μικρών παιδιών. Υπάρχει μια ανεξάντλητη έμπνευση και μια ειλικρίνεια στο σχέδιό τους που δεν έχει σχέση με καλλιτεχνικά ρεύματα και μόδες αλλά με κάνει κάθε φορά να βλέπω τον κόσμο διαφορετικά!
Ερ.: Γράφοντας και εικονογραφώντας ένα βιβλίο ποια πιστεύετε ότι ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση; Είναι δύσκολο να γράψει και να εκδώσει κανείς ένα βιβλίο;
Απ.: Η μεγαλύτερη πρόκληση σε αυτό το βιβλίο ήταν το εύρος του αναγνωστικού του κοινού. Είμαι πολύ χαρούμενη όταν ακούω ότι το διαβάζουν γιαγιάδες και εμπνέονται αλλά είμαι επίσης χαρούμενη όταν μου λένε μαμάδες ότι το διαβάζουν με τα παιδιά τους και φτιάχνουν μέσα από αυτό τις δικές τους αναμνήσεις.
Ένα καλό βιβλίο σίγουρα δεν είναι κάτι εύκολο για να φτιαχτεί. Θέλει πολλή μελέτη και συγκέντρωση αλλά και όρεξη να προσφέρεις κάτι διαφορετικό και ποιοτικό.
Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου