Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Οι Γυναίκες της Φωτιάς


 




Τίτλος: Οι Γυναίκες της Φωτιάς
Συγγραφέας: Μαίρη Ζήκου
Εξώφυλλο: Φανή Παπαπετροπούλου
Εκδοτικός Οίκος: Εμπειρία Εκδοτική
Έτος Έκδοσης: 2012
Αρ. Σελίδων: 445


Η Φαλλιά, μια γυναίκα σημαδεμένη από τη φωτιά, πληγωμένη από προδοσία κι εγκατάλειψη, πονεμένη από τον χαμό του παιδιού της, φτάνει λίγο μετά το 1950 σ' έναν κάμπο, σ' έναν βάλτο που έγινε κάμπος, και αποκαμωμένη ύστερα από χρόνια περιπλάνησης αποφασίζει να εγκατασταθεί εκεί. Το πρόσωπο της αποκρουστικό, το μυαλό της σαλεμένο, μα η καρδιά της γεμάτη αγάπη και δοτικότητα. Η ένδεια και η κακοζωία της δεν είναι ικανά να σκιάσουν τη βαθιά λυτρωτική αγάπη και την ανιδιοτελή προσφορά προς τον αδύναμο. Γνωρίζει τους ανθρώπους αυτού του τόπου, ζει μαζί τους αλλά και χώρια, περιδιαβαίνει προσεκτικά ανάμεσα στα υφάδια της ζωής τους, συμπάσχει μαζί τους και επεμβαίνει με τον δικό της τρόπο.

Στην Αντριάννα βρίσκει τη χαμένη κόρη και προσπαθεί να την αποτρέψει από τα λάθη της παράφορης νιότης, όταν εκείνη παίρνει άοπλη τον δρόμο της αγάπης και χάνει τον προορισμό της. Παρακολουθούμε μαζί της μια ολόκληρη εποχή υποκρισίας, την επιβράβευση της αδικίας, τη διαπόμπευση της μοιχείας, το κοινωνικό στίγμα της τρέλας.

Η ιστορία φτάνει ως στις μέρες μας, όταν υπέργηρη πλέον, η Φαλλιά αποκαλύπτει το μεγάλο της μυστικό με απρόβλεπτες συνέπειες. Συμπαντική νομοτέλεια, δικαιοσύνη ή τιμωρία; Εκείνη όμως δεν ζει πια για να δει την απάντηση στο ερώτημα αν εμείς φτιάχνουμε τη ζωή μας ή η ζωή εμάς.

Άποψη:

Γράφω αυτές τις αράδες μόλις λίγα δευτερόλεπτα μετά το κλείσιμο του βιβλίου αυτού. Με ένα λιγμό σκαλωμένο στο λαιμό και με τις σκέψεις μου ακόμα χαμένες στον κόσμο της Μαίρης Ζήκου, μπορώ μόνο να πω πόσο συγκλονιστική εμπειρία ήταν η ανάγνωσή του.

Μετρημένα στα δάχτυλα είναι τα βιβλία που έχω προτείνει προς ανάγνωσή και δεν έχουν να κάνουν με φανταστικό περιεχόμενο, και αυτό γιατί δεν συνηθίζω να τα διαβάζω ούτε κι εγώ. Το βιβλίο αυτό έπεσε κατά τύχη στα χέρια μου και το άνοιξα μόνο και μόνο για το ωραίο του εξώφυλλο. Σύντομα όμως η πένα της συγγραφέας -μαγνητική μέσα στην απλότητά της- με βύθισε μέσα σε ένα κόσμο που δεν ένιωσα ποτέ, αλλά γνώρισα -όπως και όλοι μας- τα κατάλοιπα των αμαρτιών του.

Το βιβλίο είναι γραμμένο σας παραμύθι. Ή μάλλον σαν μια ιστορία που θα άκουγε κανείς από κάποιον υπέργηρο που έζησε εκείνα τα χρόνια και μας μεταφέρει τώρα όσα είδε και άκουσε, φερμένα με τις δικές του σκέψεις μαζί με τα γεγονότα. Η ανάγνωσή του κυλάει τόσο εύκολα και ακούραστα που σύντομα τελειώνεις τις πολύ σύντομες τετρακόσιες σελίδες του, πολύ πιο σοφός και ευχαριστημένος για τη ζωή που μπορούμε να ζήσουμε σήμερα.

Γυναίκες. Η συγγραφέας μας μεταφέρει σε μια εποχή που τα πλάσματα αυτά είναι στιγματισμένα από τη γέννησή τους για το φύλο τους, λες και ήταν δικό τους λάθος. Μια ολόκληρη εποχή, όπου τα θηλυκά θεωρούνταν ο απόλυτος φταίχτης σε κάθε κακό που έβρισκε τους ανθρώπους. Σε έναν τόπο που έβγαινε βαριά πληγωμένος από τους πολέμους και τις κακουχίες, ανεπανόρθωτα προκατειλημμένος σε ότι καινούριο και πρωτοπόρο είχε την τόλμη κάποιος να δείξει, οι γυναίκες αυτές πάλεψαν για τη ζωή τους και τα πάθη τους.

Η Γαρυφαλλιά, η Αντριάννα, η Άννα, η Βασούλα, η Κούλα η Αγγελική ή Γκίκω και τόσες άλλες είναι δείγματα μιας ολόκληρης εποχής. Πρωταγωνιστές σε μια ιστορία τόσο διαφορετική που φωτίζει με τη λάμψη της το σκοτάδι της ελληνικής μυθιστοριογραφίας.

Η συγγραφέας Μαίρη Ζήκου πλέκει το κουβάρι των ιστοριών τους σε μια απίστευτη πλοκή καλύπτοντας το εύρος μιας ολόκληρης εποχής. Ακολουθούμε τη Γαρυφαλλιά ή Φαλλιά, από τη γέννησή της στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και την ακολουθούμε μέχρι και το θάνατό της στα βαθιά της γεράματα. Κάτι περισσότερο από τρεις ίσως και τέσσερις γενιές γυναικών περνάνε μπροστά από τα μάτια μας, όπως και τα δικά της. Μαθαίνουμε για τη ζωή τους, τις προκαταλήψεις και τα ταμπού της εποχής, τα πάθη και τα λάθη τους. Όλες γεννημένες να υπομείνουν τη σκληρή ζωή της γυναίκας, μα και με δύναμη τόση που θα μπορούσαν να μετακινήσουν και βουνά.

Η ιστορία ξεκινάει κάπου στα ελληνοαλβανικά σύνορα και καταλήγει στον κάμπο της Άρτας. Ένας τόπος τόσο παραδειγματικός, για τον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο, όσο και κατατρεγμένος και βασανισμένος από τη φτώχια και τους πολέμους. Εκεί μαθαίνουμε λέξεις, έθιμα και παραδόσεις, που κρατιούνται ως και σήμερα, αλλά το κυριότερο απ’ όλα, εντρυφούμε στις ζωές του αδύναμου φύλου εκείνης της εποχής, που μόνο αδύναμο δεν θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς.

Αυτό το βιβλίο είναι τα συγκλονιστικά διηγήματα της ‘γυναίκας’ σε μια εποχή που πολέμησε για την ίδια της ζωή, τη ζωή των παιδιών της, αλλά και την ανεξαρτησία της.
Η Μαίρη Ζήκου, αν και νέα συγγραφέας μιας και βρίσκεται μόλις στο δεύτερο διήγημά της, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μόνο ως καταπληκτική. Η τέχνη της και η τεχνική της θα σας μαγέψει και θα ξυπνήσει μέσα σας αισθήματα και ίσως και αναμνήσεις για τους μεγαλύτερους που είχατε λησμονήσει. Ψάξτε το και θα με θυμηθείτε.

Η συγγραφέας

Η Μαίρη Ζήκου γεννήθηκε στην Άρτα το 1960. Το 1977 παντρεύτηκε και από τότε ζει στην Αθήνα με την οικογένειά της. Εργάστηκε για πολλά χρόνια στον ιδιωτικό τομέα και αργότερα σε δικές της επιχειρήσεις. Αγαπά τα βιβλία, τη ζωγραφική, το θέατρο, τη φύση και τα ζώα. Το γράψιμο είναι για αυτήν εσωτερική ανάγκη έκφρασης. Γράφει μυθιστορήματα, σενάρια και παραμύθια. Το 2007 κάνει την εμφάνισή της για πρώτη φορά με το βιβλίο ‘Η Πρόστυχη’ από τις εκδόσεις ‘Μοντέρνοι Καιροί’.

2 σχόλια:

  1. Και θα το ξαναπώ... αν και δεν διαβάζω τέτοια βιβλία εύκολα, αυτό φαίνεται πολύ καλό και κυρίως, αν κρίνω από όσα γράφεις, κατάφερε να σε συναρπάσει και να σε συγκινήσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι μοναδικός ο τρόπος που περιγράφει τις καταστάσεις. Αν και είναι καινούρια συγγραφέας με αυτό σαν το δεύτερο βιβλίο της, οι χαρακτήρες της ζωντανεύουν μέσα από το μελάνι. Σου έρχεται να πας να τους πιάσεις και να τους ταρακουνήσεις ή να βρεις τον κακό και να τον σπάσεις στο ξύλο. Τόσο δυνατά συναισθήματα εξηγήρει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή